KELEBEK

Bu aralar kendime kişisel gelişim gerçekten her ortamda gerekli mi sorusunu soruyorum. İnsanın konfor alanından çıkması büyük oranda eski durumdan rahatsızlık duymasına bağlı. Yok ben kendimi geliştirmeyi seviyorum, yok yeniliği seviyorum diyenlere genelde pek inanamıyorum. Gelişim/dönüşüm zor ve sancılı bir süreç. Bir kelebeğin kozadan çıkması gibi hiçbir şey yapmadan duruyormuş gibi gözüküp aslında içinde sürekli bir faaliyet içinde olmayı gerektiriyor.Bu zor sürece insan neden girsin ki? Beyinde yeni bağlantılar oluşacak, yeni hücreler oluşacacak vs .

Şöyle bir örnek aklıma geldi mükellef bir sofra için misafir gelmeden önce plan yapmak market alışverişi yapmak gerekiyor.Onun yerine elimizdeki mevcut malzeme ile aynı yemekleri yapalım duralım ne diye kendimizi zorluyoruz ki. İşte bu misafir ağırlama örneğindeki gibi bence gelişim de etrafımızdaki insanlarla ilgili. Yani etrafındakiler bir görsel şölene alışık değilse senin iyi bir sofra hazırlaman sadece kıskançlığa ve onların tembelliklerini sorgulaması yerine seni aşağı çekmeyi istemelerine sebep olacak. Bu noktada da en önemlisi bu duruma alışık olup gardımızı almak olur.Kııskançlık, haset, yükselmemizi istememe, yardımcı olmak istememe, Allah rızası için yardım ederek mükafatını Allah’tan bekleme diye bir şey çok nadir. Dindar gibi görünen kesimlerde bile insanların egosunu zedeleyecek herhangi bir söz, işiyle ilgili eleştiri onları bize bir hareketle düşman edebiliyor. Yani  1 kötülük 9 iyiliği götürüyor.

Okullarda psikolojinin temelleri ile ilgili başlangıç seviyesinde eğitimler, dersler olması ve öğrencilerin hangi olaylarda hangi duygu durumlarına girdiklerini not alacakları özel defterlerinin olması bu konudaki farkındalığı artırabilir.Böylelikle hangi durumlarda öfkeli, hangi durumlarda sakin, hangi tür davranışlar karşısında çelik gibi sağlam durabiliriz fark edebiliriz. Tabi bu bir süreç ve iletişim kazaları olacak ama biz kendi duygu durumlarımızın farkında olursak kazalar ve kırgınlıklar zamanla azalacak.